ชื่อหนังสือ : น้ำใจยังหาได้
ผู้เขียน : จำลอง ฝั่งชลจิตร
แพรวสำนักพิมพ์
..................
ส้มแป้นขี้ม้าต้นเก่ากับชาวบ้านหมก คือหนึ่งในจำนวนเรื่องสั้นทั้งหมดที่จำลอง ฝั่งชลจิตร ได้ตั้งใจปรุงเพื่อบำเรอผู้อ่าน จำลองจะรู้ไหมว่าผู้อ่านคนหนึ่งนั่งอมยิ้มอยู่นานนับนานหลังจากอ่านเรื่องสั้นเรื่องนี้จบ
แล้วก็ให้คิดไปถึงต้นมะกรูด มะขาม มะสัง ชะอม และอีกสารพัดต้นที่ชาวบ้านถือว่าเป็นของส่วนรวม
เป็นของส่วนรวมทั้งๆที่มันตั้งโด่อยู่ภายในรั้วบ้านของใครคนหนึ่ง
ใครใคร่กิน-กิน ใครใคร่เก็บ-เก็บ
พานคิดไปถึงหนุ่มเกกมะเหรก ผู้ซึ่งดำเนินวิถีคล้ายเสเพลบอยชาวไร่ มีนิสัยประจำตัวคือหยิบโหย่ง ไม่เอาถ่าน ไม่ทำการ ขี้เกียจทำงาน ไม่มีลูกเพราะไม่มีเมีย
มีแต่เหล้าและเพื่อนเป็นฝูงๆ
กับแกล้มมีทุกระดับชั้นสัตว์ ไล่ตั้งแต่คางคกไปจนถึงหมาขี้เรื้อนที่น่าสงสาร
ถึงหน้านาไม่ทำนา หมดหน้านาก็ไม่รับจ้าง
กรมกองของหนุ่มเกกมะเหรก ไม่มีองคาพยพส่วนใดเป็นโรคเครียดตาย มีแต่ถูกยิงตาย ถูกตีตาย และถูกแทงตาย
ชีวิตก็คงมีเท่านี้ เกิดมาแล้วก็ต้องตาย แล้วจะมามัวเสียเวลาสรรหาสวรรค์วิมานอะไรให้วุ่นวาย
พวกเขาจึงเป็นเช่นนั้น...เป็นเช่นนั้น
แต่ในสายตาของนักเขียน พวกเขาเป็นมากกว่านั้น
จำลองไม่ได้บอกว่าชาวบ้านหมกไม่ควรเป็นเช่นนั้น และในเนื้อเรื่องก็ไม่ได้บอกว่าชาวบ้านหมกเป็นเช่นหนุ่มเกกมะเหรกที่ผมพานนึกถึง
ผมเพียงแค่นึกถึงแล้วมีความสุข เกิดความรู้สึกอยากจดจ้องเฝ้ามองด้วยสายตาของคนที่เป็นนักเขียน แต่ผมไม่ใช่นักเขียน เรื่องราวทั้งหมดจึงเต้นเร่าๆอยู่ในหัว แล้วพลันก็เหมือนเพิ่งจะเอามือไปขยำกอตำแยมาหมาดๆ อ่านแล้วคันยิกๆจนอดไม่ได้ต้องหยิบปากกามาเขียนถึงหนังสือเล่มนี้
“น้ำใจยังหาได้”
จำลองประสบความสำเร็จ เขาบอกว่าเขาเขียนหนังสือเล่มนี้ด้วยความสุข สำนักพิมพ์ก็พิมพ์ด้วยความสนุก แล้วมีหรือที่คนอ่านจะไม่สนุกและสุข
จำลอง ฝั่งชลจิตร มีแฟนหนังสือเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน
